در شاهنامه فردوسي داستاني از غارت مازندران به توسط پادشاه کياني ـ کيکاوس ـ آمده است¹ . اين داستان شرح وقايعي  است  که با دیگر سرگذشت های حماسی، تفاوتي سوال برانگيز دارد . در عکس العمل رستم به اعتراض دشت بان مازندراني که اسب رها شده (رخش)به کشت مردم زيان رسانده است ،می بينيم پهلوان شاهنامه در واکنشي سخت ، گوش دشت بان را که از قضا رستم را نمي شناسد و از هويتش بي خبر است ، از جاي مي کند . پيدا است چنين رفتار از سوي پهلوان ، به محتواي حماسي داستان لطمه مي زند و هميشه این خشونت نا بجا، مورد سوال خوانندگان شاهنامه نيز بوده است.