بدون تردید آقایان معرف حضور همه  هستند . آن ها از رجال علمی کشور محسوب می شوند . گهگاه اظهارات ایشان و افاضاتشان را در روزنامه ها وسایر رسانه ها شاهدیم . بسیاریشان استاد دانشگاه اند بعضی شان مدیرکل سابق و کمترینشان کارشناس معرفی می شوند . مردانی با مو های سفید و سنین بالای هفتاد هم در میانشان پبدا می شوند . ده ها سال است که حرف های یکنواخت و تکراری و بدون تاثیر آقایان از بلندگوها و روزنامه ها بگوش مردم می رسد . چند چیز را همیشه و در همه حال  بی ثمر تکرار و تکرار می کنند . دست واسطه ها را قطع کنید!   سیاست های اقتصادی را نه آن طور بلکه اینطوری کنید ! دولت را کوچک کنید ! تولید داخلی را حمایت کنید ! خصوصی سازی را رعایت کنید ! واردات را کم کنید ! صادرات را زیاد کنید و گاه هم می گویند قند را خوردیم و قند شیرین است !!

 این آقایان کم و بیش چهل سال است که حرف می زنند و نقد می کنند. حرفشان بعد از چهل سال همان است که بود و تغییری هم در رفتارمخاطبان پدید نیاورده است . مخاطبان این آقایان فقط مسئولین سیاسی و اداری نیستند بلکه توده مردمند که از حرف های تکراری و بی تاثیرشان خسته شده اند .

ممکن است دانشمند سياستمدار و يا سياستمدار دانشمند هم داشته باشيم ولي بدون ترديد طيف دانشمندان را مي شود از طیف  سياستمداران متمايز ديد . به علاوه مي شود گفت که سياستمداران

 براي پيش برد کارشان به دانشمندان نيازمند ترند تا دانشمندان به سياستمداران. مطلب اين است ، در ايران با مساله اي دست به گريبانيم که دانشمندان¹ از ارائه راه حل آن باز مانده اند و سياستمداران هم به تنهايي شماتت اين کوتاهي را از سوي مردم تحمل مي کنند . اين را به عنوان مقدمه عرض کرده ام و حالا به اصل مطلب توجه مي کنيم .