از نیم قرن پیش تا کنون ، انباشتی روز افزون از مشکلات ،  پیش پای ما مانده است و رفته رفته می رود به کوهی بدل شود . مشکل ، قبل از آن که به سیاستمداران نسبت داده شود ،  به آن دسته از کارشناسان ربط پیدا می کند که به ظاهر مشعل علم اقتصاد را برای سیاستمداران بر سر دست گرفته اند ،  کارشناسانی با نقش حساس در امور کشور، از برنامه ریزی گرفته تا امور بانکداری و بودجه ،  آنها  تکیه گاه مهم سیاستمداران در تصمیم گیری امور اقتصادی و اجتماعی کشورند . خبط ناخواسته این دسته از کارشناسان طی نیم قرن گذشته ، تاکید می کنیم طی نیم قرن گذشته ، به لحاظ مالی و اقتصادی ، دستگاه سیاست را در کشور به بیراهه سوق داده است . آن ها ناخواسته و بنا به الگویی کهنه ، شفافیت را از رابطه مالی دولت و مردم زدوده اند .  گر چه دور از انتظار است ، بلی این مشکل در ایران اتفاق افتاد و بحرانی پنجاه ساله را برایمان حاصل آورد که هم اکنون نیز ادامه دارد . بد ترین روزها در مواجهه با این بحران را ، امروزما تجربه می کنیم .   

     خروش جوانان دانشجو علیه حکومت شاه در مراکز دانشگاهی ، در دهه های چهل  و پنجاه زمانی بالا گرفت که اندیشه ای چاره ساز از نگاه هوشمندان دور ماند و اوضاع آن زمان ، خشمی زودهنگام را با خود به میدان آورد . خوب به خاطر دارم چگونه هزینه کردن درآمدهای ارزی حاصله از فروش نفت توسط حکومت، هسته اصلی نارضایی دانشجویان بود و نا آرام شان می کرد . دانشجویان معترض و پشتیبانانشان فقط بخش ناچیزی از جمعیت ایران به حساب می آمدند ولی به خیال حود از سوی همه مردم یا به قول بعضی شان همه خلق، سخن می داشتند ، کشورهای بیگانه را در طمع منابع ملی خود می دیدند و واردات بی حد و حصر را ، خرید اسلحه فراوان و دادن اعتبارات هنگفت را به بعضی کشور ها در غرب  نادرست می دانستند . موضوع شرکت نفت و کنسرسیوم نفت ،پرآب و تاب ترین سوژه های اقتصادی و سیاسی در آن روزگار بود . آن ها در خیال خود برای منفعت همه مردم  پا به میدان گذاشته پی گیر حق و منفعت همه مردم می شدند . یادمان هست  خیلی زود صدای تفنگ و شلیک گلوله شنیده شد و  جریانات چریکی از سوی بهترین و غیور ترین جوانان به راه افتاد  و زندانی شدن  پی در پی فعالان سیاسی از راه رسید  . حال می پرسید آن اندیشه  چاره ساز کدام بود ؟  پیش تر از  پاسخ  دادن به این سوال  باید بگویم آن اندیشه ، باز هم و باز هم ، و هنوز هم از نظر ها دور مانده است !

استاندار مازندران اعلام می کند که در کشور نود درصد منابع به هـدر می رود . ¹ به خاطر آوردم هفده سال پیش اقتصاددان برجسته ای شبیه همین را می گفت . او اعتقاد داشت ، میزان بهره وری در ایران بسیار نازل است و به برآورد آن زمان او این میزان در حد پنج در صد بوده است . ² با کمی دقت تداوم طولانی این وضع برایمان جلب توجه می کند . سوال این است ، این وضع را چگونه  تفسیر و یا توجیه کنیم ؟ مدیران و سیاستمداران امروز و دیروز را مقصر بدانیم یا ایرانی بودن و نوع مسلمانی مان را !؟