بدون تردید آقایان معرف حضور همه هستند . آن ها از رجال علمی کشور محسوب می شوند . گهگاه اظهارات ایشان و افاضاتشان را در روزنامه ها وسایر رسانه ها شاهدیم . بسیاریشان استاد دانشگاه اند بعضی شان مدیرکل سابق و کمترینشان کارشناس معرفی می شوند . مردانی با مو های سفید و سنین بالای هفتاد هم در میانشان پبدا می شوند . ده ها سال است که حرف های یکنواخت و تکراری و بدون تاثیر آقایان از بلندگوها و روزنامه ها بگوش مردم می رسد . چند چیز را همیشه و در همه حال بی ثمر تکرار و تکرار می کنند . دست واسطه ها را قطع کنید! سیاست های اقتصادی را نه آن طور بلکه اینطوری کنید ! دولت را کوچک کنید ! تولید داخلی را حمایت کنید ! خصوصی سازی را رعایت کنید ! واردات را کم کنید ! صادرات را زیاد کنید و گاه هم می گویند قند را خوردیم و قند شیرین است !!
این آقایان کم و بیش چهل سال است که حرف می زنند و نقد می کنند. حرفشان بعد از چهل سال همان است که بود و تغییری هم در رفتارمخاطبان پدید نیاورده است . مخاطبان این آقایان فقط مسئولین سیاسی و اداری نیستند بلکه توده مردمند که از حرف های تکراری و بی تاثیرشان خسته شده اند .
جنبش ملی شدن صنعت نفت ایران سلطه غرب بر خاورمیانه را به چالش گرفت . ایران آن زمان از شرایط نوین در جهان و از قواعدی که غرب برای اداره جهان وضع نمود، سود جست و جهان را متوجه حق طلبی های خود نمود .
شصت سال از آن ماجرا گذشت و تجربه ای گران ، اندوخته ملت ما شده است .
اکنون اقدامی دیگر پیش روی ما است . این بار ملت ایران تجربه ای تلخ را دست مایه می کند تا بار دیگر در خاورمیانه ، سرمشقی تازه باشد . این بار نیز نفت ، سبب ساز تصمیمی بزرگ می شود .
ممکن است دانشمند سياستمدار و يا سياستمدار دانشمند هم داشته باشيم ولي بدون ترديد طيف دانشمندان را مي شود از طیف سياستمداران متمايز ديد . به علاوه مي شود گفت که سياستمداران
براي پيش برد کارشان به دانشمندان نيازمند ترند تا دانشمندان به سياستمداران. مطلب اين است ، در ايران با مساله اي دست به گريبانيم که دانشمندان1 از ارائه راه حل آن باز مانده اند و سياستمداران هم به تنهايي شماتت اين کوتاهي را از سوي مردم تحمل مي کنند . اين را به عنوان مقدمه عرض کرده ام و حالا به اصل مطلب توجه مي کنيم .
همين هم مايه خوشحالي است. در باور كارشناسان ما اين حقيقت هنوز هم جايي پيدا نكرده است كه بودجه آكنده از دلارهاي نفت با هر نوع برنامه ريزي، بار كجي است كه به منزل نمي رسد.
1 2 
