از نیم قرن پیش تا کنون انباشتی روز افزون از مشکلات ،  پیش پای ما مانده است و می رود به کوهی بدل شود . مشکل قبل از آن که به سیاستمداران نسبت داده شود ،  به آن دسته از کارشناسان ربط پیدا می کند که به ظاهر مشعل علم اقتصاد را برای سیاستمداران بر سر دست گرفته اند ،  کارشناسانی که نقشی حساس را در امور کشور، از برنامه ریزی گرفته تا امور بانکداری و بودجه بر عهده دارند و تکیه گاه مهم سیاستمداران برای تصمیم گیری در امور اقتصادی و اجتماعی کشورند . خبط ناخواسته این دسته از کارشناسان طی نیم قرن گذشته ، تاکید می کنیم طی نیم قرن گذشته ، به لحاظ مالی و اقتصادی ، دستگاه سیاست را در کشور به بیراهه سوق داده است . آن ها ناخواسته و بنا به الگویی کهنه ، شفافیت را از رابطه مالی دولت و مردم زدوده اند .  گر چه دور از انتظار به نظر می رسد ولی این مشکل در ایران  اتفاق افتاد و بحرانی پنجاه ساله را برایمان حاصل آورد . اکنون ما بد ترین روزها را در مواجهه با این بحران تجربه می کنیم . 

« .....با استفاده از فرصت، نقد به نوشته یی دارم از یک همولایتی بنام که با رساله یی که  او از خود باقی گذاشت ، تحقیق در زمینه پژوهش های تاریخی و جستجو در ریشه های فرهنگی مردم شمال ایران را  متاسفانه سال ها به تاخیر انداخت .....» به نقل از  یک مقاله به قلم اینجانب در کتاب جشن نامه م.پ. جکتاجی به کوشش رحیم چراغی که توسط نشر فرهنگ ایلیا در سال 96  به چاپ رسیده است . اصل مقاله در ادامه آمده است  .

     خروش جوانان دانشجو علیه حکومت شاه در مراکز دانشگاهی ، در دهه های چهل  و پنجاه زمانی بالا گرفت که اندیشه ای چاره ساز از نگاه هوشمندان دور ماند و اوضاع آن زمان ، خشمی زودهنگام را با خود به میدان آورد . خوب به خاطر دارم چگونه هزینه کردن درآمدهای ارزی حاصله از فروش نفت توسط حکومت، هسته اصلی نارضایی دانشجویان بود و نا آرام شان می کرد . دانشجویان معترض و پشتیبانانشان فقط بخش ناچیزی از جمعیت ایران به حساب می آمدند ولی به خیال حود از سوی همه مردم یا به قول بعضی شان همه خلق، سخن می داشتند ، کشورهای بیگانه را در طمع منابع ملی خود می دیدند و واردات بی حد و حصر را ، خرید اسلحه فراوان و دادن اعتبارات هنگفت را به بعضی کشور ها در غرب  نادرست می دانستند . موضوع شرکت نفت و کنسرسیوم نفت ،پرآب و تاب ترین سوژه های اقتصادی و سیاسی در آن روزگار بود . آن ها در خیال خود برای منفعت همه مردم  پا به میدان گذاشته پی گیر حق و منفعت همه مردم می شدند . یادمان هست  خیلی زود صدای تفنگ و شلیک گلوله شنیده شد و  جریانات چریکی از سوی بهترین و غیور ترین جوانان به راه افتاد  و زندانی شدن  پی در پی فعالان سیاسی از راه رسید  . حال می پرسید آن اندیشه  چاره ساز کدام بود ؟  پیش تر از  پاسخ  دادن به این سوال  باید بگویم آن اندیشه ، باز هم و باز هم ، و هنوز هم از نظر ها دور مانده است !

  معنای واژه  تپور را ، درارتباط با اصطلاحات کهن در زبان مردم باید جُست و قبل از هر چیز  توجه به آئینی باید داشت که در  قرون اولیه قبل از میلاد ، با ورود شالیکاران مهاجر به بخشی از شمال ایران ، جایی که بعدها مازندران نام گرفت، اشاعه پیدا کرد . شاخص ترین مراسم  متعلق به آن آئین ، نوعی ریاضت و مشارکت همگانی درایجاد تپه های خاکی  گنبدی شکل بود که گاهی با ابعادی عظیم ساخته می شدند .