|
درویش علی کولاییان
|
کلیله و دمنه کتابی است که شهرت جهانی دارد و آن را برخاسته از کشور هـنـد قلمداد می کنند. شاید عجیب باشد اگر بگوییم از دیرباز فقط این ایرانیان بوده اند که مطابق تعبیر خود از متنی کهن1، کلیله را به هندوستان ، کشوری در شبه قاره هند نسبت داده اند . جستجوی طولانی شرقشناسان برای یافتن سابقه یی از کلیله در کشور هند، مبتنی بر چنین تعبیری بوده است 2 . شرقشناسان از اوائل قرن نوزده تا به امروز به دنبال سابقه یی مستقیم برای کلیله در هند بوده اند و طی این مدت هیچ زمان این گمان را به خود راه نداده اند که چنین گزارشی از سوی ایرانیان ، ممکنست جایی برای تردید داشته باشد لذا با یک فرضیه نادرست به تلاش جهت یافتن کتابی و یا سابقه یی مکتوب در پیوند مستقیم با کلیله در هند ادامه دادند و تاکنون آنها به شواهدی محکم دست نیافته ا ند و جز فرض و احتمال چیزدیگری برایشان باقی نمانده است3 . بر اساس یافته های ما ، چنین نسبتی ، این که کلیله از هندوستان آمده است ، یک اشتباه بزرگ تاریخی محسوب میشود . شواهد حاکی است کلیله برآمده از مازندران باستانست ؛ مازندرانی که ایالتی خود مختار متعلق به ایران عهد اشکانیان و عهد ساسانیان بوده است . همان شواهد نیز نشان میدهد، ناحیه ای عمده از مازندران امروز در عصر کهن، موسوم به هندوستان 4 و زبان محلی مردمش مطابق سندی تاریخی که بدان اشاره خواهیم نمود ، به هندی موسوم بوده است ، هندی شمردن کتاب و دادن نام هندی به زبانی که با آن نوشته شد همه به همین خاطر بوده است . سعی ما است تا با استفاده از مستندات تاریخی و تحقیقات میدانی ، این واقعیت مهم و تاریخی را پیش چشم همگان بگذاریم . . |
|
|
