این نقد متوجه دوستانی است که با عنوان اقتصاددان در جامعه ما شناخته می شوند و همه ما با نام و نشانشان آشناییم . این گروه از عالمان هموطن ، راه فرار از مهلکه اقتصاد نفت را پس از سال های طولانی هنوز  به مردم نشان نداده اند . آنها در انجام مسئولیت خود تقصیر می کنند  و چه بسا ممکن است با خونسردی دیگران را تقصیر کار بدانند . اگر کمی صبور باشید نشان خواهم داد که در متهم ساختن این عالیجنابان ابداً راه افراط نرفته ام .

      جناب رییس جمهور اعلام نموده اند که سهم نفت در بودجه سال 95 فقط بیست و پنج در صد است . این مطلب که ایشان گفته اند  ، در اصل برخاسته از سوء تفاهمی تاریخی است .همان سوء تفاهم  تاریخی که در مبحث حقوق مردم ،مناسبات مالی دولت و ملت ایران را ناروشن نموده است .

 باور این نکته آسان است اگر بگوییم  همه مورخان و نویسندگان جهان ، کلیله و دمنه را می شناسند و آنرا در جمع بزرگترین آثار در مقیاس جهانی به شمار می آورند . اما به واقع این شاهکار فرهنگی یعنی کلیله¹ به کدام سرزمین متعلق است ، ایران یا کشور هند  ؟

پیش زمینه و یا پیش درآمد همه انقلاب ها، بحران های عمیق اجتماعی اند . فهم انقلاب و راه عبور را، روشنفکران با درک و فهم خود از بحران، به مردم نشان می دهند. در انقلاب مشروطه متفکرین و روشنفکران در تنویر افکار مردم کوشیدند و امروز نتایج آن ، برای همه ملموس و صحت آن  قابل ارزیابی است .

سخن از بحران و بعد سخن از انقلاب پیش کشیدیم . زیرا در ادامه بحران است که کار به انقلاب می کشد . مهم آن است بدانیم بحران چیست و چرا آمده ؟ روشنفکران همیشه پاسخگوی همین پرسش اند .
  بحران های کوچک  همگام با اصل بحران،گاهی عرضه اندام می کنند  اما این بحران ها زمینه ساز اصلی انقلاب شناخته نمی شوند. بحران های کوچک  فقط در حکم چاشنی انفجاری عمل می کنند .
بحران عقب ماندگی و فقر ، پیش از انقلاب مشروطه ، استیلای دراز مدت بر کشور داشت و بحران غالب  همین بود ، بحران ناشی از ترور ناصرالدین شاه  چاشنی انقلاب مشروطه شد.
 انقلاب مشروطه گام بلندی برای فرار از استبداد مطلق شد، گرچه  مانعی دیگر یعنی نظم فئودالی، بر سر جای خود باقی ماند، اما این مانع، با ظهور رضاشاه و سلطنت پسرش، به تدریج ضعیف شد و با ظهور انقلابی دیگر در ایران در سال 57  به نحوی کامل ریشه کن شد .در تمامی این دوران روشنفکران ایرانی، اصل بحران را، متفق القول ، به  فقر فاحش و به عقب ماندگی نسبت داده اند .
   سخن از انقلاب 57 پیش آمد، آیا یه راستی بحران غالب در انقلاب 57 را تا کنون شناخته ایم ؟ آن چه تا کنون در شرح  انقلاب گفته شد، آیا تصویری درست از اصل بحران که به  انقلاب 57  منجر شد ،برایمان ترسیم می کند ؟
 باید اعتراف کنیم عمق اختلاف نظر ها در پاسخ به این پرسش حیرت انگیز است